Veertien jaar geleden stond ik op een zompig veldje onder een imposante spoorbrug, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Het eerste Karakterweekend van de 4e Musketier was zojuist afgelopen en wat was het intens, overweldigend geweest. De Belgische Ardennen waren het decor geweest voor een levensveranderend weekend voor mannen.
Sinds dat eerste weekend in oktober 2008 heeft de 4e Musketier een ongelofelijke vlucht genomen. Wereldwijd worden er wekelijks weekenden en events georganiseerd, de beweging is actief in 25 landen en duizenden mannen mocht ik door de jaren heen hun polo uitreiken. Aangezien ik alleen in de leiding van 4M weekenden heb gefungeerd had ik zelf echter nog nooit een polo ontvangen.
Afgelopen weekend reed ik met mijn vijftienjarige dochter richting Belgische Ardennen. We hadden ons aangemeld voor het vader-dochter weekend. Voor het eerst zou ik deelnemer zijn in één van onze programma’s. Met een licht gevoel van opwinding worstelden we ons door de files naar het zuiden. Onderweg wisselden we onze muziek af: K-Pop en Bruce Springsteen schalden door de luidsprekers.
Eenmaal aangekomen werden we naar ons team gedirigeerd. Met vier andere vader-dochter koppels zouden onder leiding van coach Mareille het weekend beleven. Na een korte introductie schalden enkele commando’s en trokken we in stoet de heuvels in. Een bont gezelschap van dampende, kreunende en grommende vaders bedwong de eerste hellingen. Na een heerlijke wandeling waren we plotseling precies weer op de plek waar het allemaal begin: het zompige veldje, onder de imposante spoorbrug. Terwijl het water van de Amblève voorbij kabbelde, voelde ik de brok in mijn keel.
‘Wakker worden! We gaan dingen doen!’
Ah nee… ik lag net zo lekker.En het is nog donker! ‘Trek kleren aan die nat mogen worden!’ Gast, dat méén je niet. Weet je hoeveel regen er vandaag verwacht wordt? En dan wil je ons ook nog het water injagen? Paniek. Wat moet ik aan? Welke schoenen kan ik het beste nat laten worden? Korte broek en nu even kou lijden? Of de lange? Maar dan is die straks nat. Toch de korte dan maar. Slaapdronken wankelen de vaders onder ons bivak vandaan. We zullen nat worden. En we krijgen geen koffie. Noch ontbijt. Wel krijgen we een praatje, al ben ik vergeten waar die over ging.
‘Doe normaal!’, denk ik. ‘We wachten eerst op ons team’, schreeuw ik terug.
De kleren-die-nat-mogen-worden zijn voor het bouwen van een vlot met te-weinig-draagvermogen. Ja, zo hadden we dat het eerste weekend ook bedacht. Toen vond ik het grappig. Nu ik met mijn vijfenveertig jaar tot aan mijn borst door het koude water waad, iets minder. Eenmaal aan de overkant knopen we ons vlot zorgvuldig vast aan de takken van een boom. Op de terugweg zijn we in een mum van tijd weer aan de overkant.
Maar eerst moet er geabseild worden. Nou ja, er moet vooral worden gewacht. Tussen buien en waterige zonnetjes door kleumen we op de helling, wachtend tot vader na dochter de gang naar beneden heeft gemaakt. Hoe lang zou het wachten duren? Een uur? Twee? Niemand die het weet, want niemand heeft een klok. Wat ik wel weet is dat ik heel erg koud ben. En dat de wind opsteekt.
Terwijl ik na mijn abseilen op de rest van mijn team wacht, beginnen van de overkant enkele medewerkers te schreeuwen. Wij moeten alvast het water in om ons vlot vaarklaar te maken. ‘Doe normaal!’, denk ik. ‘We wachten eerst op ons team’, schreeuw ik terug. Maar de mannen in hun Goretex bontjassen nemen daar geen genoegen mee en blijven onze bibberende lijfjes toeroepen dat we weer nat moeten worden. Ik draai me om en laat de woorden van mijn rug glijden. ‘Wie heeft dit toch allemaal bedacht?!’, vraag ik me af.
Eenmaal compleet klimmen we naar ons vlot, en wat blijkt? Die is gestolen! Ja, gewoon gejat! Door het eerste team! Zij hebben ons prachtige vlot meegenomen, en hebben een hoopje palen en tonnen voor ons achtergelaten. De onverlaten! Ha! Jan, Simon, Wilco, Jos en ik zullen ze straks wel terugkrijgen, die brutale vlottendieven.
En zo gaat het weekend voort. In een achtbaan van belevenissen en emoties worden we niet alleen als vader en dochter, maar ook als team aan elkaar gesmeed. Drieëndertig vrijwilligers lopen zich het vuur uit de sloffen voor ons. Zij zijn daar! En niet thuis. Zij geven hun tijd, energie en liefde aan ons. De praatjes zijn spot on, de werkvormen helend, de lijn in het weekend ijzersterk.
Ik geniet met volle teugen. Op de momenten dat ik niet huil ben ik aan het lachen. Alles is zo mooi. Het beleven van de paniek, ergernis en gelatenheid van 4M als deelnemer. De krachtige wijze waarop je in een zielsproces wordt geleid, waarbij je dingen deelt die je even daarvoor nog niet onder woorden kon brengen. En God? God werkt mee, zoals alleen Hij dat kan. Op alle juiste momenten is het droog. En verder worden we lekker nat.
Het vader-dochter weekend loopt uit op een gala, op een schitterend landgoed. Er voltrekt zich een metamorfose. Modderige mannen verruilen hun outdoorbroek voor een maatpak. We schrijven een brief aan onze dochters. Staan aan een rode loper, strak in het gelid, wachtend op de schoonheid die ons zo meteen zal overvallen.
Want daar komen ze, één voor één. Dochters in galajurken. Meisjes die in een weekend zijn gemorfd tot vrouw. Als het mijn beurt is om mijn dochter te ontvangen, stap ik de loper op. Mijn vaderhart barst bijna van liefde en trots. Foto’s, woorden, brieven, knuffels. Zelden heb ik me meer haar vader gevoeld dan nu.
In een speciale ceremonie krijgen we allemaal onze rode polo. Coach Mareille neemt ons mee en vraagt ons om te vertellen waar we de komende periode voor willen gaan staan. We komen tevoorschijn, delen ons hart, ontvangen gebed. En dan is het moment daar. Mareille staat op en reikt hem mij aan. Ik. Ontvang. Mijn. Rode. Polo. En ik krijg hem, zoals ik het in 2008 nooit had kunnen bedenken, maar zoals het zo wonderlijk mooi gelopen is, van een vrouw.
Dus sta ik daar op een zompig veldje aan de voet onder een imposante spoorbrug, terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Veertien jaar en tienduizenden levens later mag ik daar weer zijn en ontvangen wat ik zovelen gegeven heb. Moe en vol rijden we naar het noorden. Black Pink en Bruce Springsteen schallen door de auto. Lachend zingen we mee.
Dus, voor alle vaders met een tienerdochter, of -zoon, en voor alle tieners met een vader: laat de tienerjaren niet voorbij gaan zonder de kans van een vader-tienerweekend aangegrepen te hebben. Het zal jullie relatie in deze cruciale fase op onvergelijkbare wijze verdiepen en verrijken. Check daarom hier het eerstvolgende weekend, je zal er geen spijt van krijgen.
