Het was in de herfst van 2019 dat ik het woord ‘hope’ op mijn arm liet zetten. De reden voor dit woord was het ziekenhuistraject van mijn jongste zoontje Judah (toen 1 jaar) datzelfde jaar. Judah was misschien aan de dood ontsnapt, door wat hem overkwam, maar zou misschien nooit meer normaal kunnen eten — die kans was levensgroot. Hoop was het enige wat restte. En hetgeen ik hoopte, kwam uit. Judah genas, wonderlijk.
Ik heb gezien, ook in Afrika, dat hoop een machtig wapen is. Hoop kan iemand in leven houden. Velen zeggen dat ‘hopen’ passief is — ik heb dit niet zo ervaren. Hopen is vaak iets verlangen wat buiten je invloed ligt — maar wat je niet loslaat. Dat wil niet zeggen dat er in dat geval altijd een gebrek aan pro-activiteit aanwezig is. Onmacht ligt hier vaak aan ten grondslag. Anderen zeggen dat hopen gevaarlijk is — daar ben ik het wel mee eens. Hoop kan je teleurstellen. Maar hoop heeft wel de initiële behoefte om leven voort te zetten — om uitkomst te bieden. Hoop is misschien niet altijd de oplossing, maar wel het medicijn. Toen ik op een avond in de periode met Judah met een vriend enigszins gebroken op een terrasje zat en ik tot het besef kwam dat Judah misschien nooit meer gewoon zou kunnen eten, zei die vriend: 'Maar je moet wel hoop houden, Reint.' Op dat moment nestelde de hoop zich sterker in mijn hart en brein. Direct naast mijn angst bleef het licht zich verzetten. Hoop heeft iets bovennatuurlijks.
Hoop is een hemels signaal in een aards denken.
Johnny Bang Reilly zei eens:‘hope is a drug that is homegrown free. I smoke this hope, so fear leaves me be.’Dit citaat staat in mijn brein getatoeëerd. Hoop is altijd binnen handbereik. Hoop zoek je niet — hoop activeer je. Hoop is een kracht die wil bruisen, scheppen, helen. Hoop roei je niet uit — hoop is onder de mensen.
En die komma. Er zit een komma achter het woord op mijn arm. Die komma is een teken. Hoop zorgt dat het verhaal door mag gaan. Voor hoe lang? Dat maakt niet uit. Het uitzien naar het onzichtbare — hetgeen er niet is, maar wel kan komen — is het bewijs dat er meer is dan wij zien. C.S. Lewis zegt:‘If I find in myself desires nothing in this world can satisfy, I can only conclude that I was not made for here.’ Hoop doet vaak een appél op het onzichtbare; op het gevoel dat het onmogelijke mogelijk kan zijn.
Hoop is een hemels signaal in een aards denken.
