Een tijdje terug ging ik een biertje drinken met een vriend in het centrum van Utrecht. Onze vaste stek in een omgebouwde kerk zat vol, dus even verder zoeken dan maar. Eén straat verderop liepen we langs een man en zijn buitenlandse vrienden. ‘The best place here to drink beer is in the church,’ hoorde ik hem uitleggen. Mooi!
Hij was die avond niet de enige man op straat. Nette leren jasjes, gestylede haren, fashionable kleren. En af toe mannen op hoge hakken. Mijn vriend en ik, allebei jonge vaders, vielen hopeloos uit de toon. Etensresten en wallen zijn niet meer in, schijnt. Het mocht onze pret niet drukken.
Nog geen vierentwintig uur later sprak ik op een mannenavond in een kerk in een klein dorpje. Deze zat gelukkig niet vol. Ook geen hoge hakken, gelakte koppies of emotioneel gepraat. Überhaupt merkte ik een stuk minder uiting. Waar ik de avond daarvoor nog bedolven werd onder het expressionisme van de urban version van het sterke geslacht, was het hier hard werken om er ook maar één woord uit te krijgen. Eén ding is duidelijk: man-zijn betekent in Utrecht iets anders dan in een dorp. Of iets algemener: man-zijn betekent iets anders in de grote steden dan in de rest van Nederland.
Maar één ding lijkt me duidelijk. Een echte man is… in ieder geval echt*.
Als ik er thuis nog eens over nadenk vind ik het niet eens zo gek. Betekent man-zijn eigenlijk voor ons allemaal niet iets anders? Niet alleen waar je woont, maar ook je opvoeding, je vader, vrienden en familie spelen een rol. En verder de waardering of afwijzing rondom het tonen van emotie, de cultuur die je huis vroeger wel of niet binnenkwam, rolmodellen op televisie en…
Er bestaan talloze ideeën over man-zijn. Met al die verschillende beelden vraag ik me af: wat is nu een échte man? Wat goede mannen zijn, weet ik, die zijn zorgzaam. Metromannen zijn gevoelig. Traditionele mannen hard. En soms wat minder modieus. Maar échte mannen? Vroeger was dat duidelijk: Iemand die werkt, het vlees snijdt en zijn vrouw bemint. Tegenwoordig komt er meer bij kijken. Naar de sportschool. Gezin(nen) onderhouden. Emotioneel meeleven. Maar nog steeds niet té emotioneel natuurlijk. Baarden, chino’s, enkelsokjes. En natuurlijk een tattoo – het liefst een hele sleeve.
De samenleving zoekt. In de stad en ook de rest. Ik heb niet het héle antwoord. Dat mogen we samen geven. Maar één ding lijkt me duidelijk. Een echte man is… in ieder geval echt*.
Authentiek. * echt (bijv. nm, bij-)
- geen namaak, onvervalst: je echte naam
- authentiek: dat is nu echt iets voor hem
