Vanochtend had ik het weer…
Het voelde als een onbegrensde ademteug uit het diepst van mijn ziel.
Het emotioneerde me.
Alsof er iets geraakt werd dat al die tijd net onder het oppervlak sluimerde.Ik ken deze ademteug maar al te goed — en vaak mis ik ’m onbewust.Het is de ademteug van de jonge man die hunkert naar avontuur en weet dat hij het voor het grijpen heeft.
Als hij er maar voor kiest…Ruim een week geleden ontdekten mijn vrouw en ik dat onze zoon van 14 in de auto had gereden terwijl wij een stad verderop zaten te eten.De sleutels lagen op hun vaste plek, en terwijl hij The Crew Motorfest op de PS5 speelde, moet hij diezelfde ademteug gevoeld hebben toen hij naar buiten keek en de auto zag staan.Hij zei:
“Ik dacht: Hoe moeilijk kan het zijn om dit met een echte auto te doen?”
De hunkering werd wakker geschud.
Het avontuur lag voor het grijpen.
En hij koos ervoor om hier gehoor aan te geven.Voor 29 minuten voelde hij zich onoverwinnelijk. 14 kilometer lang was hij bevangen door de euforie van het moment.
Hij voelde de kracht van de motor en zijn vermogen om die te beteugelen.
En zonder (noemenswaardige!) schade zette hij de auto weer op de oprit.Toen wij het ontdekten, was hij niet thuis. Gelukkig.In het uur dat volgde, moesten mijn vrouw en ik alle zeilen bijzetten om tot een goede, gezamenlijke reactie te komen.
En toen mijn boosheid wegebde, voelde ik het opkomen:
De ademteug.
Als herkenning van die hunkering naar avontuur die in ieder mannenhart leeft.
Het gaf me compassie voor zijn roekeloze moed en het hielp me om met een zachtere blik naar het gebeurde te kijken.Vanochtend, in gesprek met een jonge leider, kwam dat gevoel weer terug.
Hij vertelde over het moment dat hij een groep twintigers door de Zwitserse bergen leidde. Hij zei:
“Op dat moment wist ik het gewoon: Hier ben ik voor gemaakt…”
Ik weet zeker dat die hunkering jou niet vreemd is.
Misschien heb je hem diep weggestopt onder een maatpak van verwachtingen.
Misschien heeft de waan van de dag hem naar de kantlijn van je bestaan verdreven.
Of misschien loop je ervoor weg omdat hij je ergens angst inboezemt.
Maar hij zit daar.
Diep in jouw mannenhart.
En hij verlangt ernaar beleefd te worden.
Wanneer geef jij er gehoor aan?
